Om kwart voor zeven deze morgen werd Dijkgraaf Arie uit zijn bed getrommeld. Hij had een graafmachine al aan horen komen. "Señor,..señor,… podemos empesar? (kunnen we beginnen)" werd er geroepen. "Si, si,…!" roept Arie slaperig vanuit zijn slaapzak. "Begin maar vast, 'k kom strakies wel effe kijken." En een paar minuten later werd de halve camping wakker van de herrie van de graafmachine. Het duurde echter niet lang, want rond een uur of tien begon het te regenen en was het uit met de pret. De graafmachine vertrok en het werd een trieste bedoening met aanhoudende regen.
Deze foto - die ik vrijdagavond maakte bij het invallen van de duisternis - had ik gelukkig nog, en laat de schoonheid van de natuur wel op een heel speciale manier zien. Daar worden we dan toch weer een beetje vrolijk van, nietwaar?
Uw razende Reporter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten